Στα βάθη της αιωνιότητας, πριν ακόμη χαραχθεί η μνήμη του ανθρώπου, υπήρξαν οι Μεγάλοι Παλαίοι. Ο κόσμος τους δεν υπάκουε σε κανέναν νόμο της φύσης· οι ουρανοί τους ήταν γεμάτοι καταιγίδες και το έδαφος κυλούσε σαν ζωντανή σάρκα. Εκείνοι ήρθαν από το κενό, πέρα από τα άστρα, κουβαλώντας μαζί τους τη βουβή παράνοια της αβύσσου.
Οι άνθρωποι, αν και αδύναμοι, τους αντίκρισαν και προσπάθησαν να τους κατανοήσουν. Έτσι γεννήθηκε η λατρεία· οι πρώτες σκιές του σκοταδιού χώθηκαν μέσα στους ναούς, όπου οι ιερείς έγραφαν με αίμα βιβλία που δεν έπρεπε να υπάρξουν.
📜 Το Χρονικό του Βιβλιοθηκάριου με το Πρόσωπο του Τράγου
Στην καρδιά μιας βιβλιοθήκης-λαβύρινθου, όπου οι τοίχοι ήταν σκαλισμένοι με φρικαλέες μορφές, ένας μοναχικός γραφέας με μάσκα από δέρμα τεράτων σημείωνε με πυρετώδη μανία. Το όνομά του είχε χαθεί· όλοι τον αποκαλούσαν Ο Σιωπηλός Κριτής.
Εκείνος κατέγραψε τα οράματα που έφταναν από το κενό: την ανατολή του Κθούλου, του Ύπατου Τιτάνα που κοιμάται κάτω από τον ωκεανό, και των δαιμονικών όντων που τρέφονται με την ανθρώπινη ψυχή. Τα χειρόγραφά του μιλούσαν για την Ανοδική Καταιγίδα, όταν το ουρανό θα σκίσουν βροντές και οι Παλαίοι θα περπατήσουν ξανά πάνω στη γη.
⚔️ Η Άνοδος του Σκοτεινού Καθεδρικού
Στο κέντρο μιας νεκρής πόλης, υψωνόταν ένας γιγάντιος καθεδρικός σαν δόντι θεού. Από τις πύλες του ξεχύνονταν τέρατα με δέρμα σάπιου λίπους, φτερά που σάλευαν σαν σκουλήκια και μάτια που έσταζαν δηλητήριο. Τα πλήθη των θνητών θυσιάζονταν, βορά στους γίγαντες που ούρλιαζαν για αίμα.
Ο καθεδρικός δεν ήταν ναός· ήταν κλείδωμα, σφραγίδα που κρατούσε τον ύπνο του Κθούλου ασφαλή. Μα καθώς οι ουρανοί σχίζονταν από αστραπές, η σφραγίδα άρχισε να ανοίγει.
🐍 Η Ανάσταση του Πολυκέφαλου
Σε μια αίθουσα γεμάτη χρυσό και ψαλμωδίες, οι ιερείς με φωτοστέφανα ύψωναν τις φωνές τους σε προσευχή. Μα οι ύμνοι τους δεν έφταναν στον Θεό· ξυπνούσαν ένα άλλο ον. Ένα ερπετό με κεφάλια αναρίθμητα, στόματα που έσταζαν πυρ, και φτερά που σκέπαζαν τον ήλιο.
Η σάρκα του κυλούσε, οι κεφαλές του ξεσπούσαν σε άναρθρες κραυγές. Οι ιερείς πίστευαν πως το εξορκίζουν, μα στην πραγματικότητα το προσκαλούσαν. Ήταν ο Υιός του Αβύσσου, το πρώτο παιδί του Κθούλου, που θα κατασπάραζε τον κόσμο πριν την άφιξη του πατέρα του.
🔥 Επίλογος: Ο Ύπνος που Τελειώνει
Ο κόσμος ολόκληρος δεν ήταν παρά σκηνή αναμονής. Κάθε πόλη, κάθε εκκλησία, κάθε βιβλίο και κάθε μνήμη, δεν ήταν παρά γρανάζια ενός αρχαίου μηχανισμού αφύπνισης.
Κι όταν οι κεραυνοί σκίσουν τον ουρανό και η θάλασσα υψωθεί σαν τείχος, η ανθρωπότητα θα συνειδητοποιήσει την αλήθεια:
Δεν υπήρξαμε ποτέ αφέντες αυτού του κόσμου.
Ήμασταν απλώς οι όνειροι ενός κοιμισμένου θεού.
Κι όταν ξυπνήσει, όλα θα σβήσουν.
