Μέσα στο καταραμένο δάσος, εκεί όπου τα δέντρα σκεπάζουν τον ουρανό και τα κλαδιά μοιάζουν με σκελετωμένα χέρια, κάθονταν δυο μορφές που δεν έπρεπε ποτέ να ενωθούν. Εκείνος, ένα πλάσμα πέρα από τη ζωή, ο ίδιος ο Θάνατος με τη μορφή σκελετωμένου άντρα, τυλιγμένου σε κουρέλια σκιών. Εκείνη, μια γυναίκα με μαύρα μαλλιά και βλέμμα φλογερό, ντυμένη με δαντέλα που θύμιζε νύχτα. Το κορμί της έμοιαζε αθάνατο, γεμάτο σχέδια πάνω στο δέρμα σαν να ήταν σφραγίδες παλιών συμβολαίων.
Στο ξύλινο τραπέζι μπροστά τους, κεριά έκαιγαν με φλόγες που δεν έσβηναν, και χαρτιά πόκερ ήταν ανοιγμένα σαν σύμβολα μοίρας. Ο έρωτάς τους δεν ήταν συνηθισμένος· ήταν ένα στοίχημα με το ίδιο το Σύμπαν. Εκείνη είχε προσφέρει την ψυχή της για μια νύχτα πάθους με τον Κύριο του Σκότους. Εκείνος, αν και δεν γνώριζε ποτέ τι θα πει αγάπη, βρήκε σε αυτήν κάτι που δεν μπορούσε να αρνηθεί: μια φωτιά που έσπαγε την αιώνια ψυχρότητά του.
Την άγγιξε με τα σκελετωμένα δάχτυλά του, κι εκείνη δεν τρόμαξε. Αντίθετα, τον αγκάλιασε με όλη της την ύπαρξη, σαν να μην υπήρχε αύριο. Οι καρδιές των ζωντανών και των νεκρών χτύπησαν μαζί σε έναν ρυθμό αργό, γεμάτο σκοτάδι και λαγνεία. Ήξεραν ότι η ένωση αυτή δεν θα κρατούσε· η αγάπη τους ήταν καταδικασμένη, ένα μυστικό που το Φως ποτέ δεν θα αποδεχόταν.
Όμως στο καταραμένο εκείνο δάσος, κάτω από το πέπλο των σκιών, η γυναίκα φίλησε τα χείλη του Θανάτου και ψιθύρισε:
«Ακόμα κι αν καώ στην κόλαση, σε διάλεξα. Είσαι ο αιώνιος εραστής μου.»
Κι εκείνος, χωρίς φωνή, αλλά με την ψυχή του να τρέμει, υποσχέθηκε να την πάρει μαζί του πέρα από τον χρόνο.
Έτσι γεννήθηκε ένας έρωτας απαγορευμένος, ένας δεσμός όπου η ζωή έσκυψε μπροστά στον θάνατο. Και η νύχτα κράτησε την υπόσχεσή της: να μην αποκαλύψει ποτέ το μυστικό τους.
